طول عمر

این مطالعه با هدف بررسی اثرات تمرینات هوازی با شدت بالا (۸۵-۱۰۰٪ VO2max) و متوسط (۷۰-۷۵٪VO2max) بر تنوع میکروبی (شاخص‌های شانون و سیمپسون) و جمعیتLactobacillus، Bifidobacterium، و E. coli در موش‌های مسن با کولیت القاشده با دکستران سولفات سدیم (DSS) انجام شد. در این مطالعه تجربی با طراحی تصادفی کنترل‌شده، ۳۲ موش نر ویستار (سن ۱۸ ماه) به چهار گروه (کنترل سالم، کنترل کولیت، ورزش شدت بالا، و ورزش شدت متوسط) تقسیم شدند. کولیت با DSS (۲-۳٪) به مدت ۷ روز القا شد. تمرینات هوازی ۸ هفته (۵ جلسه در هفته) روی تردمیل اجرا شد. تنوع میکروبی با توالی‌یابی 16S rRNA و qPCR و کشت انتخابی برای Lactobacillus، Bifidobacterium، و E. coli ارزیابی شد. داده‌ها با ANOVA دوطرفه و آزمون t مستقل تحلیل شدند (≤p۰.۰۵). کولیت باعث کاهش شاخص‌های شانون (۲.۵ ± ۰.۳) و سیمپسون (۰.۷ ± ۰.۱)، کاهش Lactobacillus و Bifidobacterium، و افزایش E. coli شد (<p ۰.۰۰۱). ورزش شدت بالا و متوسط تنوع را بهبود بخشید (شانون: ۳.۲ ± ۰.۲ و ۳.۰ ± ۰.۲) و Lactobacillus و Bifidobacterium را افزایش و E. coli را کاهش داد (<p ۰.۰۰۱). شدت بالا اثرات قوی‌تری داشت (=p ۰.۰۴ برای Lactobacillus). تمرینات هوازی، به‌ویژه با شدت بالا، تنوع میکروبیوم و تعادل باکتریایی را در موش‌های مسن بهبود می‌بخشند و می‌توانند استراتژی غیر دارویی برای مدیریت التهاب روده باشند.

فاکتور نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) پروتئینی حیاتی برای سلامت و عملکرد نورون‌هاست که در سالمندان، به‌ویژه افراد مبتلا به بیماری، کاهش می‌یابد و ممکن است باعث افت شناختی شود. ورزش می‌تواند سطح این فاکتور را افزایش دهد. هدف این پژوهش، گردآوری و تحلیل شواهد موجود برای ارزیابی اثر تمرینات ورزشی بر میزان BDNF در سالمندان با و بدون بیماری است انجام شده است. جست‌وجوی سیستماتیک در پایگاه‌های اطلاعاتی PubMed، Web of Science، Scopus، Magiran، Irandoc، NoorMags و SID برای شناسایی مقالات منتشرشده از آغاز تا فروردین ۱۴۰۴ (آوریل ۲۰۲۵) انجام گرفت. برای محاسبه اندازه اثر، تفاوت میانگین استانداردشده (SMD) همراه با فاصله اطمینان ۹۵درصد به کمک نرم‌افزار CMA2 برآورد شد. ناهمگونی میان مطالعات با آزمون I² بررسی گردید و سوگیری انتشار از طریق تحلیل بصری نمودار قیفی و آزمون ایگر ارزیابی شد. همچنین کیفیت مطالعات واردشده به فراتحلیل بر اساس چک‌لیست پدرو مورد سنجش قرار گرفت. در مجموع 33 مطالعه (با40 مداخله تمرین ورزشی) روی 1099 آزمودنی سالمند با و بدون بیماری فراتحلیل شدند و نتایج نشان داد مداخله تمرینات ورزشی در افراد سالمند با و بدون بیماری افزایش معنادار BDNF ]001/0 P= ،(326/1 الی 444/2)‌ 885/1 = [SMD نسبت به گروه شاهد همراه شد. نتایج فراتحلیل نشان داد که تمرینات ورزشی به‌طور قابل‌توجهی سطح BDNF را در سالمندان با و بدون و بیماری افزایش می‌دهد و این اثر نسبت به گروه کنترل معنادار است. این یافته‌ها تأکید می‌کنند که فعالیت بدنی می‌تواند یک راهکار مؤثر برای تقویت سلامت عصبی و شناختی در سالمندان باشد.

این مطالعه با هدف بررسی تأثیر تمرینات هوازی و مقاومتی بر سطوح آیریزین و بیان ژن‌های التهابی TGF-β، NF-κB و SIRT1 در لنفوسیت‌های روده‌ای موش‌های سالمند انجام شد تا راهکارهای غیرتهاجمی برای کاهش التهاب روده‌ای در سالمندی مورد ارزیابی قرار گیرد. در این کارآزمایی آزمایشگاهی، 32 موش صحرایی نر مسن نژاد ویستار (18 ماهه) به چهار گروه کنترل سالم (Ct)، سالمند بدون تمرین (Aged)، سالمند با تمرین هوازی (Aero) و سالمند با تمرین مقاومتی (Res) تقسیم شدند. پروتکل‌های تمرینی به مدت 8 هفته (5 روز در هفته) اجرا شدند؛ گروه هوازی با شدت متوسط (سرعت 12 متر بر دقیقه، تا 56 دقیقه) و گروه مقاومتی با وزنه‌های فزاینده (5% تا 40% وزن بدن، 8 صعود در جلسه) تمرین کردند. بیان ژن‌ها با تکنیک Real-Time PCR و سطوح آیریزین با کیت ELISA اندازه‌گیری شد. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS تحلیل شدند؛ از آزمون ANOVA دوطرفه برای بررسی اثرات اصلی گروه‌ها و نوع تمرین، آزمون توکی برای مقایسه‌های زوجی، و آزمون t-test مستقل برای مقایسه مستقیم گروه هوازی و مقاومتی استفاده شد (p < 0.05). بیان ژن TGF-β در گروه Aged نسبت به Ct افزایش یافت (P < 0.001). اما در هر دو گروه تمرینی کاهش معنی‌دار نشان داد (Aero: 17%؛ Res: 22%؛ P < 0.05). بیان NF-κB نیز در گروه Aged افزایش یافت P < 0.001)) و در گروه‌های تمرینی کاهش یافت (Aero: 36%؛ Res: 40%؛ P < 0.001). بیان SIRT1 در گروه Aged کاهش یافت (P < 0.001) و در گروه‌های تمرینی افزایش یافت (Aero: 50%؛ Res: 67%؛ P < 0.001). تفاوت بین Aero و Res برای هر سه ژن معنادار نبود (P > 0.05). سطوح آیریزین در هر دو گروه تمرینی افزایش یافت، اما تفاوت بین آن‌ها معنادار نبود (P > 0.05). تمرینات هوازی و مقاومتی می‌توانند التهاب روده‌ای را در سالمندی کاهش داده و سلامت روده را بهبود بخشند. تمرین مقاومتی اثرات قوی‌تری نشان داد، هرچند تفاوت‌ها معنادار نبود. پیشنهاد می‌شود تمرینات مقاومتی و هوازی در برنامه‌های ورزشی سالمندان ادغام شوند تا اثرات ضدالتهابی بهینه‌ای حاصل گردد.

فعالیت بدنی مستمر در طول عمر نقش موثر و کلیدی بر سلامت و عملکرد جسمانی دارد؛ نقشی که برای معلمان تربیت بدنی، به‌عنوان الگوهای رفتاری و کنشگران اصلی آموزش سبک زندگی فعال، اهمیت دوچندان می­یابد. بااین‌حال، پژوهش‌های محدودی به بررسی تأثیر شدت و میزان فعالیت بدنی بر عملکرد ورزشی و آمادگی جسمانی این گروه شغلی پرداخته‌اند. هدف مطالعه حاضر، بررسی نقش شدت و میزان فعالیت بدنی در طول عمر و فعالیت بدنی کنونی بر عملکرد ورزشی و آمادگی جسمانی معلمان تربیت بدنی مرد استان خوزستان بود. مطالعه حاضر به‌صورت مقطعی انجام شد. 105 معلم مرد (میانگین سنی: 7/38±12/76سال) به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. فعالیت بدنی در طول عمر و فعالیت بدنی کنونی بترتیب با استفاده از پرسشنامه‌های HLAQ و IPAQ، ترکیب بدن از طریق شاخص توده بدن، و عملکرد ورزشی و آمادگی جسمانی از طریق آزمون‌های مهارتی، ایستگاهی و هوازی ارزیابی شد. فعالیت بدنی شدید در طول عمر با مهارت ورزشی (46/0=r)، عملکرد ایستگاهی (60/0=r) و عملکرد کلی (55/0=r) همبستگی قوی‌تری نسبت به فعالیت متوسط یا کنونی نشان داد (05/0 >p). معلمان با وزن نرمال و سن کمتر عملکرد بهتری داشتند. فعالیت بدنی شدید، سن و شاخص توده بدنی به‌ترتیب 51%، 28% و 53% عملکرد کلی، مهارتی و ایستگاهی را پیش‌بینی کردند. فعالیت بدنی شدید و مستمر در طول عمر، همراه با ترکیب بدنی بهینه، نقش کلیدی در بهبود عملکرد ورزشی و آمادگی جسمانی معلمان تربیت بدنی دارد. برنامه‌های مداخله‌ای هدفمند برای تشویق فعالیت‌های شدید و مدیریت وزن توصیه می‌شود.

این پژوهش با هدف بررسی نظام‌مند تأثیر هم‌زمان سطح فعالیت بدنی و کیفیت خواب بر کارکردهای شناختی-هیجانی سالمندان ایرانی پرداخته است. این مطالعه به روش مقطعی-توصیفی و با استفاده از نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی چندمرحله‌ای انجام شد. جامعه آماری شامل 2180 سالمند بالای ۶۰ سال در پنج منطقه جغرافیایی ایران بود. ابزارهای جمع‌آوری داده شامل پرسشنامه پرسشنامه مثلث شناختی (CTI)، مقیاس کیفیت خواب پیتزبرگ (PSQI) و پرسشنامه سطح فعالیت بدنی سالمندان چامپس بودند. نتایج آزمون تحلیل واریانس چندمتغیرۀ دو راهه(MANOVA) نشان داد که اثرات اصلی سطح فعالیت بدنی و کیفیت خواب و تعامل این دو متغیر برخرده‌مقیاس‌های مثلث شناختی سالمندان معنادار است. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که افزایش سطح فعالیت بدنی، بدون توجه به کیفیت خواب، با بهبود نگرش به خود در سالمندان همراه است (001/0=P)، در مورد نگرش به دنیا، تنها تفاوت معنادار بین گروه‌های کم‌تحرک و بی‌تحرک در افراد با خواب نامطلوب مشاهده شد  (05/0=P). مهم‌تر آنکه در سالمندان با خواب نامطلوب، فعالیت بدنی بیشتر با نگرش مثبت‌تر به آینده مرتبط بود(05/0≥P)، درحالی‌که این رابطه در گروه با خواب مطلوب معنادار نبود. نتایج نشان داد که هم فعالیت بدنی (η²=0.054) و هم کیفیت خواب (η²=0.058) تأثیرات متوسط مستقلی بر خرده‌مقیاس‌های مثلث شناختی دارند، در حالی که اثر تعاملی قوی‌تر (η²=0.1)  بوده و سهم قابل‌توجهی از واریانس آن‌ها را تبیین می‌کند. این مطالعه نشان می‌دهد که فعالیت بدنی می‌تواند به‌عنوان یک عامل تعدیل‌کننده در رابطه بین کیفیت خواب و نگرش‌های شناختی سالمندان عمل کند. به‌ویژه در افراد با خواب نامطلوب، افزایش فعالیت بدنی با بهبود نگرش به خود و آینده همراه است، که بر اهمیت گنجاندن برنامه‌های ورزشی در مداخلات سلامت روانی این گروه تأکید دارد. یافته‌ها از توسعه برنامه‌های ترکیبی هدفمند که هم به بهبود خواب و هم به افزایش فعالیت بدنی می‌پردازند، حمایت می‌کند.

بررسی نقش هوش مصنوعی در تحلیل مکانیسم‌های مرکزی و محیطی مرتبط با سازگاری راه رفتن در سالمندان. این پژوهش به‌صورت مروری روایی با رویکرد تحلیل توصیفی انجام شده و با مرور نظام‌مند منابع علمی بین‌المللی بین سال‌های ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۵، مطالعات مرتبط با به‌کارگیری هوش مصنوعی در تحلیل راه رفتن سالمندان بررسی شده است. داده‌ها از پایگاه‌های علمی معتبر استخراج و بر اساس نوع داده (حرکتی، عصبی، عضلانی، پوشیدنی) و الگوریتم‌های مورد استفاده طبقه‌بندی و تحلیل شده‌اند. یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که الگوریتم‌های هوش مصنوعی توانسته‌اند الگوهای اختلالی راه رفتن سالمندان را با دقت بالا شناسایی کرده و ارتباط بین فعالیت مغزی، عضلانی و دینامیک مفاصل را مدل‌سازی کنند. همچنین استفاده از داده‌های چندمنبعی مانند EEG، EMG، تصویربرداری fNIRS و حسگرهای پوشیدنی امکان پیش‌بینی تغییرات پاتولوژیک را در مراحل اولیه فراهم کرده است. الگوریتم‌هایی مانند شبکه‌های عصبی، Random Forest و SVM عملکرد مطلوبی در تحلیل این داده‌ها نشان داده‌اند. هوش مصنوعی با توانایی پردازش داده‌های پیچیده و استخراج الگوهای پنهان، ابزار مؤثری برای تحلیل مکانیسم‌های راه رفتن در سالمندان محسوب می‌شود. علی‌رغم چالش‌هایی مانند وابستگی به داده‌های با کیفیت و مسائل تفسیرپذیری، این فناوری می‌تواند در تشخیص زودهنگام، برنامه‌ریزی توانبخشی شخصی‌سازی‌شده، و ارتقاء استقلال حرکتی سالمندان نقشی کلیدی ایفا کند.

هدف این پژوهش بررسی استراتژی‌های جبران تعادل در سالمندان با استفاده از حسگرهای پوشیدنی و تحلیل کاربردهای آن‌ها در پایش حرکتی، پیش‌بینی سقوط و ارائه مداخلات هوشمند است. این مطالعه از نوع مرور روایی با روش تحلیل توصیفی بوده و با استفاده از منابع علمی منتشرشده در بازه زمانی ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۵ انجام شده است. جستجوی مقالات در پایگاه‌های PubMed، Scopus، Google Scholar و IEEE Xplore صورت گرفت. مقالات منتخب بر اساس ارتباط با موضوع، جمعیت هدف (سالمندان)، نوع فناوری پوشیدنی و اهداف کاربردی آن‌ها انتخاب و تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که حسگرهای پوشیدنی ابزارهایی مؤثر در ارزیابی بیومکانیکی حرکات بدن، اندازه‌گیری دقیق پارامترهای گام‌برداری و شناسایی ناهنجاری‌های حرکتی هستند. این حسگرها توانایی پیش‌بینی خطر سقوط را از طریق الگوریتم‌های یادگیری ماشین دارند و می‌توانند در مداخلات بازخوردی برای اصلاح سریع وضعیت بدن مورد استفاده قرار گیرند. واقعیت افزوده و مجازی نیز به‌عنوان بسترهای آموزشی نوین برای تمرین تعادل در ترکیب با داده‌های حسگر معرفی شدند. استفاده از حسگرهای پوشیدنی در حوزه توانبخشی تعادل سالمندان، رویکردی نوین و چندوجهی است که با ارائه داده‌های دقیق، مداخلات شخصی‌سازی‌شده و امکان پایش در محیط طبیعی زندگی، می‌تواند نقش مؤثری در پیشگیری از سقوط و ارتقای کیفیت زندگی سالمندان ایفا کند.

هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تمرینات فانکشنال بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند انجام شد. در این پژوهش نیمه تجربی 26 مرد سالمند سالم آسایشگاه سالمندان شهر قزوین که داوطلب شرکت در پژوهش بودند به طور هدفمند انتخاب شده و در دو گروه تجربی (18 نفر) و کنترل (17 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی به مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه در برنامه تمرین فانکشنال شرکت نمودند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی­ها با استفاده از آزمون­های تعادلی لک لک و زمان برخاستن و رفتن در دو مرحله قبل و بعد از 8 هفته ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون­های تی زوجی و تی مستقل انجام گرفت. پس از اجرای برنامه تمرین فانکشنال تعادل پویا در گروه تجربی به طور معناداری افزایش یافت (00/0p=)، اما در تعادل ایستا تغییر معناداری ایجاد نشد (00/0p=). به نظر می­رسد تمرینات فانکشنال منظم موجب بهبود تعادل پویا در سالمندان می­شود، بنابراین به عنوان یک شیوه تمرینی مناسب برای افزایش تعادل توصیه می­شود.