اثربخشی درمان فعال‌سازی رفتاری بر رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی: یک کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل‌شده

چکیده

این مطالعه به منظور ارزیابی اثربخشی درمان فعال‌سازی رفتاری در بهبود رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی در بیماران تهرانی انجام شد. یک کارآزمایی بالینی تصادفی با 40 شرکت‌کننده از تهران انجام شد که به طور مساوی به دو گروه مداخله و کنترل تقسیم شدند. گروه مداخله طی چهار ماه هشت جلسه 90 دقیقه‌ای درمان فعال‌سازی رفتاری دریافت کردند. رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی در آغاز و پس از مداخله با استفاده از ابزارهای معتبر ارزیابی شد. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی و با نرم‌افزار SPSS-27 تحلیل شدند. بهبودهای معناداری در گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل مشاهده شد. برای رفتارهای خودمراقبتی، گروه مداخله افزایش میانگین از 32.45 (SD=4.56) به 48.65 (SD=5.23) نشان داد، در حالی که گروه کنترل تغییر غیرمعناداری از 33.12 (SD=4.49) به 34.78 (SD=4.67) داشت. برای مشارکت در فیزیوتراپی، گروه مداخله از 30.78 (SD=5.01) به 46.89 (SD=5.34) بهبود یافت، در حالی که گروه کنترل تغییر کمی از 31.23 (SD=4.88) به 32.45 (SD=5.12) داشت. نتایج ANOVA نشان‌دهنده اثرات معنادار مداخله بود (p<.001). درمان فعال‌سازی رفتاری به طور معناداری رفتارهای خودمراقبتی و مشارکت در فیزیوتراپی را بهبود می‌بخشد. این مداخله می‌تواند به طور موثر در برنامه‌های درمانی برای بهبود نتایج بیماران ادغام شود.